ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1960 εκεί προς το τέλος του μήνα Ιούνιου είχαμε συμπληρώσει τα τέσσερα χρόνια παρά δυο τρεις μήνες στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ότι ήτανε να μάθουμε το ‘χαμε μάθει κι όποιος είχε απορία ας το’ λεγε νωρίτερα καθ’ όσον μετά την απομάκρυνση εκ της Σχολής ουδέν λάθος συγχωρείται. Όσο για κείνο που λέγανε οτι «τα λάθη είναι ανθρώπινα» στο Βασιλικό που λέγανε τότε το Ναυτικό, κανείς δεν το’ χε ακούσει.
Μας εμαζέψανε που λέτε ένα πρωί όλους μαζί τους 38 που’ χαμε αποσπουδάσει, βάναμε τα καλά μας, εφωνάξανε και τον αρχιπαπά του Ναυτικού και μας όρκισε, φωνάξανε και τον βασιλιά και μας έδωκε από ένα σπαθί του καθεμιανού, υπογράψαμε και το αρμόδιο πρωτόκολλο κι αμέτε στο καλό.
Και μην νομίσετε πως το σπαθί που μας έδωκε ο βασιλιάς μας το’ κανε δώρο, κι ούτε απ’ τα περισσέματα που ‘χε στο σπίτι του το κουβάλησε. Πληρωμένο το’ χαμε από την τσέπη μας και γύρω στο ενάμιση χιλιάρικο, όσο σχεδόν κι ο πρώτος μας ο μισθός. Ο αρχιπαπάς όμως μας όρκισε στο τζάμπα.
Μετά από λίγο κι αφού μας ετρατάρανε πορτοκαλάδα με κεφτεδάκια και άλλα τέτοια εθιμοτυπικά, βγάναμε και φωτογραφίες να δείχνουμε στους γειτόνους, ερίξαμε και τα συγκινητικά μετά των γονέων και κηδεμόνων κι άντε μην αργήσουμε γιατί περιμένει ο Στόλος.
Ποιος Στόλος όμως από τους δυο?
Εκείνη την εποχή είχαμε δυο Στόλους. Ο ένας ήτανε στη Σαλαμίνα, στο Ναύσταθμο και τον ελέγανε ΑΑΠ (Αρχηγείο Αιγαίου Πελάγους) κι ο δεύτερος στη Σούδα στον άλλο το Ναύσταθμο που ‘χε γίνει στην Κρήτη το ’50 και τον ελέγανε ΑΚΙΠ (Αρχηγείο Κρητικού και Ιονίου Πελάγους).
Σε όποιον από τους δυο κι αν επηγαίναμε, αξιωματικοί ήμασταν επί τέλους, έστω και σημαιοφοράκια φρέσκα, και μετά από τα τέσσερα χρόνια κλεισούρα στη Σχολή, κουρδισμένοι ήμασταν κι έτοιμοι να ξαμοληθούμε στην κοινωνία ελεύθεροι.
Όλες οι γυναίκες της Αθήνας εμάς επεριμένανε ν’ αρχίσουμε τα γλέντια και να γυρνοβολάμε στα τότε κλαμπάκια που να πάρει τα πάνω της η νυχτερινή ζωή της πρωτεύουσας.
Έλα όμως που η κοινωνία συνέχιζε το βιολί της και χωρίς εμάς κι όσο για την νυχτερινή ζωή της Αθήνας, την ίδια ώρα σκοτείνιαζε μαζί με τους δυο Ναυστάθμους.
«Όι φρέσκοι Σημαιοφόροι με το που θα παρουσιαστούνε στα πλοία τους, αρχίζει η εκπαίδευσή τους». Αυτό πάει να πει πως άλλο πράμα ο Σημαιοφόρος κι άλλο ο φρέσκος Σημαιοφόρος, ο εκπαιδευόμενος..
Δηλαδή?
‘Εξοδος μόνο Τετάρτη και Σαββατοκύριακο.
Όλη την υπόλοιπη την εβδομάδα στο πλοίο για εκπαίδευση. Αν τώρα σου’ πεφτε να’ χεις βάρδια την Τετάρτη και το Σάββατο το πλοίο «σκοπούν», χαιρέτα μου τις όμορφες και κάνε οικονομία να το γλεντάς μια μέρα τον μήνα και πολύ σου. Κι αυτό ήτανε γι’ αυτούς από ‘μας που θα μένανε στην Αθήνα. Για τους άλλους που θα κατεβαίνανε Κρήτη, το θέμα το έξω και περί δραστηριότηται νυκτός ήτανε στο επίπεδο του «θυμάμαι παλιά μα ξέχασα». Ποια Τετάρτη και που το Σαββατοκύριακο. Από τον Κυβερνήτη μέχρι τον τελευταίο ναύτη όλοι στο πλοίο την εβγάζανε με τρία γεύματα την ημέρα και διανυκτέρευση δωρεάν. Ούτε λέσχες αγάμων ούτε σπίτια στον οικισμό υπήρχανε τότε και στα καράβα μέσα ζούσαμε σαν να’ τανε εν πλω μα με τις μηχανές σβηστές.. Κι όσο για το έξω, στο 8 με 10 σινεμά και 10 με 12 κινηματογράφο και στο ενδιάμεσο σουβλάκι με τζατζίκι.
Στην Κρήτη κείνη την εποχή, τότε την δεκαετία του ’60,ή ζωή ήταν αλλιώτικη ένεκα το ζόρικο της περιρρέουσας εκεί ατμόσφαιρας. Οπότε και ως υπηρεσία του Ναυτικού, δεν ήτανε και σε πρώτη ζήτηση. Επειδή λοιπόν υπήρχε κίνδυνος να πλακωθούμε στ’ αναμετάξυ μας για το ποιος θα πρωτοπάει κει κάτω, ανέλαβε η υπηρεσία να δώσει λύση με τρόπο δίκαιο και δημοκρατικό. Έτσι και χωρίς να μας ρωτήσουνε, μας εχωρίσανε στα δυο. Οι μισοί δηλαδή 11 μάχιμοι κι 8 μηχανικοί θα μέναμε στην Αθήνα για τα καράβια του πάνω Στόλου, του ΑΑΠ κι άλλοι τόσοι θα τα βάφανε μαύρα κα θα κατεβαίνανε βλαστημόντας στην Κρήτη στα καράβια του ΑΚΙΠ που ήταν εξ ίσου Στόλος.
Το θέμα της Κρήτης, σχεδόν όλοι του Ναυτικού, το βλέπανε σαν εξορία. Τα Χανιά τότε ήτανε πρωτεύουσα της Κρήτης κι οι Χανιώτες με το ζόρι φτάνανε τα 35 με 40.000 κεφάλια και τι κεφάλια. Μετά από κάποια επεισόδια που’χανε γίνει το ’58 με ένα πάρτυ σε κάποιο αρματαγωγό, persone non grata απαξάπαντες οι ναυταίοι και πιο πολύ οι πιτσιρικάδες κι οι ανύπαντροι. Πού να πλησιάσεις κοπέλα αφού και το «καλημέρα» μέτραγε για βιασμός και το «χαίρω πολύ» της το’ λεγες μόνο στην εκκλησία με εφτά «κουμπάρους» διπλα σου να σ’ έχουνε σβερκομένο.
Εμείς τώρα του Ναυτικού, είχαμε από την μια μεριά τους κάποιους Καζανόβες που σου λέει πως δεν μπορεί τέτοιο παιδί, τέτοιο κορμί να μην μπορεί να αξιοποιηθεί δεόντως από μια πόλη ολόκληρη. Είχαμε όμως και τους άλλους που δεν τους έβγαινε το γκομενιλίκι ως άθλημα ένεκα τα εξωτερικά τους και βγάζανε παράπονο για το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου.
Ουτ’ ένα θέατρου δεν εχ’ κει κατ’ ρε μπιδί!!!!!
Ούτε μπαρμπα Μυτούση?
Τιπτις σ’ λεου..
Αυτό τώρα ήτανε κάτι που δεν αντεχότανε. Στα τέσσερα χρόνια της Σχολής με το που βγαίναμε Σαββατοκύριακό γραμμή στα θέατρα μπουκάραμε κι εκεί την εβγάζαμε ολημερίς μέχρι να μας σούρουνε όξω με το στανιό γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να κλείσουνε οι αθρώποι.
(Σημείωση: Ιδιαίτερα θεατρόφιλος δεν ήμουνα ποτέ. Αργότερα όμως το θέατρο που είδα σε δυο χρόνια στα Χανιά , στην Αθήνα δεν το’ χα δει σε δεκατέσσερα)
Με τον Τασούλη και τους υπόλοιπους της πεντάδας μας, αυτά όλα τα γκομενοπολιτιστικά, όχι μόνο τα βλέπαμε στο πιο ψύχραιμο κι άνευ ανησυχίας αλλά κάναμε και σχέδια από πάνω. Κι όταν λέμε σχέδια, έτσι και μας άκουγε κανείς να τα κουβεντιάζουμε, θα νόμιζε πως κατεβαίνουμε στην Κρήτη όχι για να πάμε στον Στόλο, μα για να κάνουμε το αγροτικό μας.
Θα νοικιάζαμε λέει σπίτι έξω από τα Χανιά, που να’ χει και περιβόλι όπου θα το εμπλουτίζαμε με κοτόπουλα υπό την εποπτεία πετεινού και οπωσδήποτε θα παίρναμε και κατσίκα.
Στο αν θα κάναμε βάρδιες τετράωρες ή εξάωρες στο κοτέτσι είχαμε κολλήσει όταν μας ήρθε το φιρμάνι της διανομής μας στους δυο Στόλους. Ο Πότης, ο Τασούλης κι εγώ θα μέναμε Αθήνα. Ο Φασόλας με τον Νικολάκη τον Ψηφία θα κατεβαίνανε στην Κρήτη κι επειδή δεν τα βρίσκανε στο ποιος θα τάϊζε τις κότες και ποιος θ’ αρμεγε την κατσίκα, το όλο σχέδιο περί αγροτικών δραστηριοτήτων εναυάγησε οριστικά.
(Έχει και συνέχεια)
Αλέξανδρος Τζιρκώτης Alexandros Tzirkotis 