Οι νέοι Σημαιοφόροι με το που πατούσαν στο κατάστρωμα του πλοίου, μια και ήταν αναλώσιμοι, τους ανατίθεντο διάφορα καθήκοντα, άχαρα τις περισσότερες φορές. Εμένα λόγου χάριν, μου είχαν αναθέσει μια φορά να είμαι επικεφαλής εκκλησιασμού του πληρώματος μια Κυριακή στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο ΝΣ. Αφού λοιπόν άλλαξα με οκτάρα, περίμενα στο επίστεγο να ανέβουν οι ναύτες για να πάμε συντεταγμένοι.
Στο υπόφραγμα των Μηχανικών, ο Ανθυπασπιστής Μηχ Ηλίας Κοντός, που τον γνώριζαν όλοι με το παρατσούκλι του «το Μανάκι», προσπαθούσε να ξυπνήσει Κυριακάτικα τους ένδον Μηχανικούς για να πάνε στην εκκλησία.
«Ξυπνήστε ρε…μανάκια να πάτε στην εκκλησία!»
Ούτε φωνή…ούτε ακρόαση!
«Ξυπνήστε καλά μου μανάκια να πάτε στην εκκλησία!»
Δεν μιλάνε …δεν λαλάνε…τι έχουν τα καημένα;
«Ξυπνήστε μανάκια μου» (με παρακλητικό ύφος)
Απόλυτη σιωπή
«Άντε ρε μανάκια ξυπνήστε γιατί θα έλθει ο Οπλονόμος ο Δαρδαμάνης»
Άκρα του τάφου η σιωπή.
«Ξυπνήστε ρε μανάκια να πάτε στην εκκλησία ….περιμένει ο Κύριος Σημαιοφόρος,… το Χριστό σας…την Παναγία σας…μαλακισμένα…μη πάρω τη μάνικα και γίνει της πουτάνας!»
Άμεση ανταπόκριση, απλά ο Ηλίας είχε βρει το ευαίσθητό τους σημείο, εξάλλου γνώριζε πώς να τους κουμαντάρει.
Το Μανάκι, ήταν ένας καλός άνθρωπος, γραφικός αλλά αποτελεσματικός στα καθήκοντα που αναλάμβανε, είναι μακαρίτης πολλά χρόνια τώρα και ο Θεός να τον αναπαύει.
Μερικά άχαρα καθήκοντα, τελικά είχαν και τα τυχερά τους.
Μια φορά μου ανέθεσαν να συνοδέψω μια αντιπροσωπεία του πληρώματος του ΚΑΝΑΡΗ στο κινηματογράφο του ΝΣ, όπου έδινε παράσταση ο Καραμανέας με το συγκρότημά του (βρε που τον θυμήθηκα).
Πήγα με κακή διάθεση, γιατί ήταν μούφα του κερατά.
Άρχισαν λοιπόν οι αηδίες του Καραμανέα με τα ανέκδοτα που ήταν σαν να άνοιγες την πόρτα του κρεατά της ψυκτικής και σε κλείδωναν και δεν ήξερες, ότι ανοίγει και από μέσα. Έκλαιγα τη μοίρα μου, όταν κάνει την εμφάνισή του το τρουπέ του μπαλέτου -ο Θεός να το κάνει- και ανεβαίνουν στη σκηνή κάτι τσουπωτές που χορεύανε κάτι σαν καν-καν.
Με μιας ζωντάνεψε η πλατεία, άρχισαν τα παλαμάκια με το ρυθμό της μουσικής, τα σφυρίγματα, οι επιδοκιμασίες του τύπου: «Αχ..αχ …αχ Μαρία…. τα μπούτια σου», μέχρι που η ακριανή, μια νταρντάνα με βραζιλιάνικου τύπου …ξέρετε εσείς…άντε να το πάρει το ποτάμι…κάτι πισινά σαν φρεγάτας πρύμη, δεν βάσταξε το κούμπωμα του στηθόδεσμου, μια και ανέβηκε το επίπεδο των κραδασμών, και ξεπρόβαλαν καμαρωτές καμαρωτές και απαστράπτουσες δυο τορπίλες Μκ…. δεν ξέρω τι και έγινε της μουρλής!
Άντε να τους μαζέψεις.
Δυστυχώς τα καλά τελειώνουν γρήγορα, είναι ανήθικα και παχυντικά!
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας.
Ένα άλλο καθήκον, ήταν αυτό του συσσιτιάρχη. Έκρυβε πολλούς κινδύνους για τους άμοιρους Σημαιοφόρους, που εκτός από το επί μονίμου βάσεως χέσιμο από τους ενδιαιτωμένους στο καρέ Αξιωματικούς, ενίοτε έτρωγαν μερικές μέρες, έτσι για επιδόρπιο, αλλά το χειρότερο έμπαιναν μέσα και ο μισθός ήταν γλισχρος όπως θα ενθυμήστε.
Ήταν Σεπτέμβριος του 1973 και σε μια άσκηση του τότε ΣΑΝΤ, στον ΚΑΝΑΡΗ θα επέβαινε ο Ναυτικός Ακόλουθος του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε μια σύσκεψη που έγινε, αποφασίστηκε να του διατεθεί English breakfast, που μεταξύ των άλλων θα περιελάμβανε, φρέσκο χυμό πορτοκαλιού, τσάι, scrambled eggs και ham, απ΄ ότι θυμάμαι kippers δεν θα δίναμε.
O Σημαιοφόρος Μ. Πετρόγγονας, συμμαθητής μου και καμελάρχης (τίτλος …ε;) διέθετε αβγά και τσάι Lipton σε φακελάκια, τα τελευταία χρησιμοποιούντο πολλάκις για την παρασκευή του ροφήματος και γινόταν χαμός με τον Ανθυποπλοίαρχο (Μ) Ευ. Παππά, που ήθελε το τσάι του, ιδίως το πρωί όταν έβλεπε τα σήματα στο καρέ, να φτιάχνεται με ένα εντελώς αχρησιμοποίητο!
Τέλος πάντων είχαμε αβγά, τσάι, πορτοκάλια, δεν είχαμε ham. Αποφασίστηκε λοιπόν με χρήματα της Καντίνας να πάει, ο καμαρώτος Αξιωματικών- αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Λεφτέρης Μονογιός- στον Βασιλόπουλο στην οδό Σταδίου, το μαγαζί αυτό κάηκε πριν χρόνια, να αγοράσει ham.
Ο Εγγλέζος Ναυτικός Ακόλουθος, ένας ξερακιανός Πλοίαρχος κοκκινομούρης επιβιβάστηκε με όλες τις προβλεπόμενες τιμές και αποπλεύσαμε. Λόγω του VIP επισκέπτη, τα ελάχιστα πάρε –δώσε των Σημαιοφόρων ιδίως των Μηχανικών κόπηκανε. Όλα πηγαίνανε ρολόι, που λέει ο λόγος και ήρθε την άλλη μέρα η ώρα του πρωινού. Οι καμαρώτοι του καρέ Αξιωματικών ήταν στη τρίχα, σενιαρισμένοι με άσπρες κελεμπίες, και λινές πετσέτες, τα σκεύη ήταν από αυτά, τα καλά. Όταν όμως ανοίξανε το ψυγείο της δεσπέντζας να πάρουν το ham, τότε με αγωνία διαπίστωσαν ότι το ham είχε κάνει φτερά!
Που είναι το ham… οέο , που είναι το ham οέο;
Γίνεται πανικός στη δεσπένζτα και ο Μαντόνας…συγγνώμη ο Πετρόγγονας ήθελα να πω, κατέβαζε τις Παναγίες σε σετ των δώδεκα, αλλά κάπως σιγανά, γιατί αν και είχε κατεβάσει το πορτέλο, φοβόταν μην ακούσει ο Ναυτικός Ακόλουθος την πρωινή λειτουργία στη καμαρωταρία και γίνει διπλωματικό επεισόδιο. Οι καμαρώτοι ορκιζόντουσαν σε ό,τι είχαν ιερό και όσιο, ότι δεν φάγανε το ham, και ο Πετρόγγονας θέλοντας και μη τους πίστεψε.
Ο Εγγλέζος σενιαρίστηκε και κάθισε στο στρωμένο τραπέζι.
Μέσα στη δεσπένζα είχανε πατήσει το κουδούνι του πανικού (panic button) μέχρι κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να φέρει από τη ψυκτική λίγες φέτες μπέικον.
Ο Ναυτικός Ακόλουθος σερβιρίστηκε με όλη την πρέπουσα τυπικότητα και ανέβηκε στη Γέφυρα.
Τέλος καλό όλα καλά!
Πρίτς!
Αρχίσανε οι ανακρίσεις από τον Ύπαρχο.
Πρώτοι και καλύτεροι οι συνήθεις ύποπτοι, οι Μηχανικοί, αυτοί που στέλνουν τους Διανάκτες και ανοίγουν τη ψυκτική και βουτάνε τις κοτοπουλίθρες, που ως δια μαγείας πάνε οι άτιμες και φωλιάζουν στη μπουγέλα, άσε τις πατάτες από τα πατατοθέσια.
Στο Γραφείο Μηχανής η εξαφάνιση του ham, ήταν το θέμα της συζήτησης.
Τελειώνοντας την άσκηση, εμείς οι Μηχανικοί ξέραμε τον δράστη, ήταν ένας από μας, πολύ αρχαιότερος, που συνήθιζε στη σκάντζα της βάρδιας, την ώρα που έμενε αφύλακτη η Δεσπέντζα να κάνει καταδρομικές επιχειρήσεις στο ψυγείο, και μετά να την κάνει ήσυχα ήσυχα.
Hit and Run!
O Γάλλος Στρατιωτικός Ακόλουθος, ένας Συνταγματάρχης ψηλός με μουστάκι και το χαρακτηριστικό cepi, ολόιδιος σαν τον Στρατηγό Ντε Γκολ, επέβη στον ΚΑΝΑΡΗ για να παρακολουθήσει μια άσκηση.
Ήταν απορίας άξιον, τι γύρευε ένας στρατέος, αλλά αυτό ήταν άλλο παραμύθι.
Ήρθε, πηγαινοερχότανε στη Γέφυρα με ένα υπεροπτικό ύφος που μας την έδινε.
Με το που παραβάλαμε στον ΝΣ, έρχεται ο καμαρώτος του Κυβερνήτη και μου λέει, ότι ο Ύπαρχος με θέλει στο καρέ των Αξιωματικών. Έτσι όπως ήμουν με τη φόρμα, πήγα. Τότε μου είπε, ότι επειδή μιλάω Αγγλικά και μέτρια Γαλλικά να παρουσιαστώ στον Ακόλουθο.
Πάω λοιπόν στη καμπίνα του, που ήταν το δωμάτιο ΑΡ από το καρέ. Εκεί ο τύπος έφτιαχνε τη βαλίτσα του και μόλις με είδε, με ύφος υποτιμητικό, μου είπε ότι έχασε τη πίπα του.
Σιγά… τα ωά, είπα από μέσα μου και σκέφτηκα: «αν θες ..τόσο πολύ… ο μπαλαούρος είναι δυο βήματα και ο μπαλαουριτζής- που από το ένδον λόγω απανωτών ποινών, και όταν έφτυνε…έφτυνε σπέρμα- ευχαρίστως θα σε εξυπηρετήσει.
Αλλά χαμογελαστά του είπα, ότι θα ψάξουμε να την εντοπίσουμε και θα του τη στείλουμε.
Με ευχαρίστησε και απήλθε.
Στο καρέ ακουγόταν ο εξής διάλογος:
«Δηλαδή θα πάρουμε όλοι ….πίπα του Στρατιωτικού Ακολούθου;»
«Μπα μωρέ…θα του αγοράσουμε μια από τα χρήματα της καντίνας»
Και το γέλιο έπεφτε σύννεφο.
Τελικά η πίπα του Στρατιωτικού Ακολούθου βρέθηκε, του τη δώσαμε και μας έστειλε ευχαριστήριο γράμμα.
Ευτυχώς γιατί θα ήμασταν αναγκασμένοι, όλοι μας να του πάρουμε μία.
Αλέξανδρος Τζιρκώτης Alexandros Tzirkotis 